In memoriam Koos Jager

In Memoriam Koos Jager

Opnieuw kregen we bericht dat een van onze trouwe leden is overleden. Zijn sterven kwam voor ons niet geheel onverwacht. We wisten dat Koos ernstig ziek was. Koos was een waardevol lid van onze dinsdagmorgenclub. Hij was een persoon die niet opviel. Sommige mensen zijn bijzonder omdat ze apart zijn. Koos was bijzonder omdat hij zo gewoon was. Hij kwam enige jaren terug ook zomaar bij ons binnenglippen, en toen hij er was, was het of hij al jaren bij ons meedraaide. Het was meteen te merken dat hij niet voor het eerst op de tennisbaan stond. Zijn ervaring, opgedaan samen met Roelie bij Aloë in Noordbroek, was meteen zichtbaar. Voor zijn service was iedereen beducht en het was voor de tegenstanders niet plezierig, maar Koos sloeg bijna alle ballen terug. Hij genoot van het spel en verzuimde nooit.

Hij had het ook nooit koud. Als in het voorjaar de banen opengingen en de temperatuur nauwelijks boven het vriespunt was, stond Koos in korte broek te tennissen Als ik eraan denk lopen de rillingen me nog over de rug.

Was het tennissen rond half twaalf afgelopen, dan was het niet Koos die meteen naar huis ging. Hij genoot van het nog even napraten. Dat gebeurde meestal onder het genot van een cola-berenburg en ik moet eerlijk bekennen het werden er ook wel eens twee.

Hij kon smakelijk vertellen over boerderijen, bewoners en het gebied waar ze woonden. Je kunt rustig zeggen dat er dan een historicus aan het woord was. Koos was een belezen man en beschikte over bijna alle boerderijboeken die er in de handel waren. Het was een lust om naar hem te luisteren en dan werd de tijd nog wel eens vergeten. Als we dan op de klok keken was het soms rond één uur. Hoog tijd om op te breken. Onze achterban zou ongerust kunnen worden. Roelie heeft het aan den lijve ondervonden, toen ze verkrampte van de pijn en die vent maar niet thuis wilde komen. Roelie bij dezen, wel wat aan de late kant, onze excuses.

Toen kwam de tijd dat Koos wat traag werd in zijn bewegingen. De ziekte van Parkinson kreeg hem in de greep. Hij kon niet meer uit de voeten zoals hij gewend was. Dat frustreerde hem want hij wilde zo graag. Na verloop van tijd bleek uit nadere onderzoeken dat kankercellen zijn lichaam aan het afbreken waren. Dat werd een spannende tijd. We zagen Koos nog nauwelijks op de baan. In onze pauze kwam altijd de vraag of iemand wist hoe het met Koos ging. Uit de antwoorden werd duidelijk dat de minder goede dagen steeds meer de overhand kregen. Hij zou binnenkort deze strijd verliezen.

Woensdag 25 maart moest er afscheid genomen worden. We weten dat het gemis bij Roelie en haar dierbaren onvergelijkbaar is met het gemis dat wij voelen. Maar ook bij ons is er een lege plaats en ik ben ervan overtuigd dat de naam Koos Jager in de pauze nog veel genoemd zal worden. Roelie, heel veel sterkte toegewenst van ons allemaal voor nu en de komende tijd. 

Koos bedankt!

Namens de dinsdagmorgenclub,

Lou Louters